The Freedom Trail

Nu eerst mijn voeten maar eens de ruimte gegeven na menig mijltje te hebben gelopen vandaag. Poeh, Poeh.

Vanmorgen zat ik al gelijk lekker in mijn ritme. 04:15 uur wakker. Het vervolgens maar gerekt tot 7 uur om mij daarna eerst maar eens 3 kwartier in het zweet te werken in de “Excercise room”. Je moet toch wat op zondagmorgen. Het ontbijtje smaakte daarna dubbel lekker.

Vandaag had ik de Freedom Trail op het programma geplaatst. Alvorens ik mij naar het startpunt van deze stadswandeling begaf, moest ik natuurlijk wel eerst langs de originele “Cheers pub”. Wel vreemd dat er een bordje op de deur hing dat deze pub niet meer in gebruik was en dat je welkom was in de replica een stukje verderop in Boston. Daar was ik dus gisteren al geweest.

De trail ging langs gebouwen die hier als historisch voor de stad Boston worden beschouwd. Niet echt spectaculair, maar het geeft een leuk beeld van de stad. Misschien niet echt representatief als je op zondagmorgen loopt zoals ik. De trail is van origine overigens te volgen via een rode lijn verf op het trottoir, maar inmiddels is dat voor het merendeel vervangen door een beter herkenbare afwijkende klinkerlijn.
De stad komt redelijk rustig en relaxed over en heeft veel laagbouw. Zeker niet zo hectisch als New York. Het stadspark is wel leuk, maar natuurlijk geen schim van Central Park. Toch is het wel gezellig met de wandelaars en joggers om je heen. Op een schaatsbaantje konden olympische talenten in de dop zich ontwikkelen.
Ik had mij duidelijk wel verkeken op de gemene gure wind. Zeker toen de wandeling in de buurt van het water kwam had ik toch wel erg veel spijt dat ik geen muts en handschoenen had aangetrokken!

Bij het eindpunt van de trail gekomen (een redelijk afgelegen punt) vroeg ik mij af; Wat nu? Daar stopte slechts een hop on, hop off busje waar je voor $32 een kaartje mocht kopen voor de hele dag. Dat had ik mij niet echt voorgenomen en teruglopen zag ik met de vrieskou ook niet echt als een optie. Mijn kennelijk toch wel hele zielige blik bewoog de chauffeur van de hop-on, hop-off bus gelukkig om mij gratis bij het eerstvolgende metro-station te droppen (of zou hij hebben doorgehad dat ik een Nederlander was?).
Hem maar wel volgens Amerikaanse traditie een tip gegeven, zodat we allebei blij waren.

Voor de lunch besloot ik Chinatown maar eens op te zoeken. Heel Chinatown bleek te zijn afgezet vanwege de viering van hun nieuwe jaar (of is het gewoon hun manier om maandelijks beschermingsgeld te innen?). Diverse groepen Chinezen met trommels en draken gingen iedere winkel/restaurant in Chinatown af (en dat zijn er echt heel wat) om voor de deur een uitgebreid ritueel op te voeren dat steeds werd afgesloten met een tig-klapper.
De keuze maar laten vallen op de drukste tent met de meeste Chinezen als gasten. Dan zal het wel goed zijn.
Inderdaad een goede keuze. Voor een luttel bedrag een heerlijke vis-/groentesoep gegeten met malse gegrilde kipsaté. Dit kom ik in Nederland echt niet tegen. Mocht de kwaliteit overigens minder zijn geweest, dan had ik het overigens niet in mijn hoofd gehaald daar iets van te zeggen. De ober was een vervaarlijk uitziende Chinees, die zo uit zo’n slechte Chinese B-film gestapt leek te zijn.

Het restant van de middag maar alvast aan het shoppen geslagen. In ieder geval geslaagd voor Agnes d’r Uggs. Missie volbracht!